Абулфазли Усмон
| Зодгоҳ: | Ҳирот |
|---|---|
| Самт: | шоир |
| Забони осор: | тоҷикӣ |
Абулфазл Усмон ибни Аҳмади Ҳиравӣ (? — қарни XII) — шоири қасидасарои форс-тоҷики аҳди салҷуқии баъди султон Санҷар.
Зиндагинома[вироиш | вироиши манбаъ]
Аслаш аз Ҳирот. Дар Нишопур низ зиндагӣ кардааст. Тазкиранигор Муҳаммад Авфӣ бо ӯ мулоқот кардааст ва вайро дар силки шоирони Хуросони аҳди салҷуқии баъди замони султон Санҷар (ҳукмронӣ 1118—1158) меорад. Авфӣ дар бораи Абулфазли Усмон мегӯяд: «Агарчи ба шеъру шоирӣ нисбат надошт, фааммо чун ашъору абёти ӯ матину латиф буд, номи ӯ дар силки шуаро оварда шуд». Абулфазли Усмон рубоиҳои ҳаҷвӣ ва ишқӣ мегуфтааст. Ин рубоӣ аз ӯст:
Дӣ гуфтамаш: «Эй гашта дил аз меҳри ту хун,
Бар себи ту чист нуқтаи ғолиягун?»
Гуфто: «Зи латофате, ки дар себи ман аст,
Он дона бувад, ки менамояд зи дарун».
Эзоҳ[вироиш | вироиши манбаъ]
Адабиёт[вироиш | вироиши манбаъ]
- Абулфазли Усмон // А — Асос. — Д. : СИЭМТ, 2011. — (Энсиклопедияи Миллии Тоҷик : [тахм. 25 ҷ.] / сармуҳаррир А. Қурбонов ; 2011—2023, ҷ. 1). — ISBN 978-99947-33-45-3.
- Муҳаммад Авфӣ, Лубоб-ул албоб, ҷ. 2, Лейден, 1903.