Амон Ҳамдамов: Тафовут байни таҳрирҳо
Шухрат Саъдиев (баҳс | ҳисса) х тащрир |
Шухрат Саъдиев (баҳс | ҳисса) х →Манбаъ |
||
Сатри 37: | Сатри 37: | ||
[[Гурӯҳ:Ходимони санъати Тоҷикистон]] |
[[Гурӯҳ:Ходимони санъати Тоҷикистон]] |
||
[[Гурӯҳ:Узви Иттифоқи оҳангсозони Тоҷикистон]] |
[[Гурӯҳ:Узви Иттифоқи оҳангсозони Тоҷикистон]] |
||
[[Гурӯҳ:Оҳангсозони Тоҷикистон]] |
|||
[[Гурӯҳ:Ҳунарпешаи халқии ҶШС Тоҷикистон]] |
[[Гурӯҳ:Ҳунарпешаи халқии ҶШС Тоҷикистон]] |
||
[[Гурӯҳ:Дорандагони унвонҳои фахрӣ аз Тоҷикистон]] |
[[Гурӯҳ:Дорандагони унвонҳои фахрӣ аз Тоҷикистон]] |
Нусха 12:25, 7 августи 2015
Амон Ҳамдамов - оҳангсоз ва дирижер, омӯзгор, Ходими хизматнишондодаи санъати Тоҷикистон (1968), Ҳунарпешаи халқии Тоҷикистон (1978), узви Иттифоқи оҳангсозони Тоҷикистон (аз с.1958).
Зиндагинома
Амон Султонович Ҳамдамов 5 майи соли 1918 дар гузари Чорраҳаи ш.Самарқанд ба дунё омадааст. Иштирокчмм ҶБВ-ии с.1941-1945. Мактаби мусиқи (1940), Омӯзишгоҳи мусиқии ш.Сталинобод (ҳоло – Душанбе, 1952), Консерватория давлатии ба номи П.И.Чайковский (Москва, 1958)-ро хатм кардааст. Аз 15-солагӣ ғижжакнавози дастаи ҳунарии Театри яҳудиёни ш.Самарқанд (1933-1935), мутриби Театри драмаи мусиқии Тоҷикистон ба номи А.Лоҳутӣ (1935-1938), консертмейстери оркестри созҳои халқии Тоҷикистон (1938-1941). Пас аз анҷоми ҶБВ дирижёри Оркестри созҳои халқӣ (1947-1952; 1958), муаллими Омӯзишгоҳи мусиқии ш.Душанбе(1959-1961; 1970-1981), сардирижёри Оркестри созҳои халқии КДТР (1962-1979), дотсенти Донишкадаи давлатии санъати Тоҷикистон ба номи М. Турсунзода (1979-1999). Иштирокчии се Даҳаи адабиёт ва санъати тоҷик дар Москва (1941, 1949, 1957), ҷонишини раиси Иттифоқи оҳангсозони Тоҷикистон (1968-1981).
Эҷодиёт
Муаллифи қариб 150 асари мухталиф: сурудҳои
- “Комсомол” (шеъри Абдуҷаббор Қаҳҳорӣ, 1949),
- “Дӯстдорат гаштам”, (шеъри Носирҷон Маъсумӣ, 1950),
- Сюитаи “Насими Вахш”,
- “Шоёни ҳаёт” (шеъри Файзулло Ансорӣ, 1950; 1951) ва ғ.
Барои чандин спектакли ТДАДТ ба номи А.Лоҳутӣ оҳанг офаридааст:
- “Бой ва хизматгор”-и Ҳамза Ҳакимзода (1957),
- “Иродаи зан”-и Аъзам Сидқӣ (1963),
- “Сарбозони инқилоб”-и Ғанӣ Абдулло (1975),
- “Шабҳои фироқ”-и Аминҷон Шукуҳӣ (1963),
- “Мубориза”-и А.Усмонов (1973),
- “Зол ва Рудоба”-и Шамсӣ Қиёмов ва Шералӣ Мастон (1977),
- “Фоҷиаи инсон”-и Абдусалом Атобоев (1984).
Мукофот ва ҷоизаҳо
- ду ордени “Нишони Фахрӣ”,
- Бо медал ва Ифтихорномаи Фахрии Президиуми Совети Олии Тоҷикистон мукофотонида шудааст.[1]
Манбаъ
- ↑ Аслҳо ва наслҳо. - Душанбе, 1988. – С. 141.