Jump to content

Ибни Қайими Ҷавзия

Мавод аз Википедиа — донишномаи озод
Ибни Қайими Ҷавзия
араб. ар. ابن قيم الجوزية
Иттилооти инфиродӣ
Касб, шуғл: илоҳиётшинос, фақеҳ, муҳаддис, шоир
Таърихи таваллуд: 29 январ 1292(1292-01-29)
Зодгоҳ:
Таърихи даргузашт: 16 сентябр 1350(1350-09-16) (58 сол)
Маҳалли даргузашт:
Маҳалли дафн:
Эътиқод: ислом ва суннӣ
Падар: Abu Bakr Qayyim al-Jawziyya[d]
Фарзандон: Burhan al-Din ibn al-Qayyim[d]
Самти фаъолият: илми ҳадис, фиқҳ ва тафсир
Устодон: Ибни Таймийя
Шогирдон: Ибни Раҷаб[d], Ибни Касир, Маҷдуддини Фирӯзободӣ ва Ahmad ibn Naqib al-Misri[d]
Осор:

Иттилооти иловагӣ
Лоиҳаҳои алоқаманд:  Викианбор  
Вироиши Викидода

Шамсуддин Муҳаммад ибни Абубакр ибни Айюб ибни Саъдии Димишқӣ, маъруф ба Ибни Қайими Ҷавзия (ар. ابن قيِّم الجوزية‎; 29 январ 1292, Димишқ[1]16 сентябр 1350, Димишқ) — фақеҳ ва мутакаллими ҳанбалӣ, аз пешоҳангони ислоҳи динӣ ва уламои номдори ислом.

Зиндагинома

[вироиш | вироиши манбаъ]

Бинобар қайим (сарпараст)-и мадрасаи Ҷавзия будани падараш чунин номида шудааст. Ибни Қайими Ҷавзия аз шогирдони Ибни Таймия ва тарафдори андешаҳои динии ӯ буд ва онҳоро сахт таблиғ мекард. Китобҳои устодашро бозбиниву тасҳеҳ ва илми ӯро мунташир кард. Ҳамзамон бо устодаш дар қалъаи Димишқ муддати ду сол маҳбус шуд ва ба сабаби вай мавриди иҳонату шиканҷа қарор гирифт. Ӯро бар уштуре савор дар кӯчаҳои шаҳр мегардонданд ва бо асо мезаданд, то аз афкори Ибни Таймия рӯй гардонад. Ибни Қайими Ҷавзия пас аз вафоти устодаш озод шуд ва ба таълифи осори худ пардохт. Ӯ аз ихтилофи уламо ва мазҳабҳо огоҳ буд ва дар нашри афкори худ аз касе бим надошт. Бо вуҷуди ахлоқи хуш ва рафтори пурнавозише, ки бо мардум дошт, ба уламо ва фуқаҳои замонаш бо лаҳни тунд бархӯрд мекард ва аз шаъни онҳо мекост. Ин кори Ибни Қайими Ҷавзия сабаби адовати баъзе уламо бо вай гардид.

Ибни Қайими Ҷавзия китобхонаи бузурге низ таъсис дод. Фарзандони Ибни Қайими Ҷавзия пас аз вай китобҳояшро мефурӯхтанд ва аз даромади он муддатҳо рӯз мегузарониданд. «Эълому-л-муваққиъин», «ат-Туруқу-л-ҳикамия фӣ-с-сиёсати-ш-шаръия», «Шифоу-л-алил фӣ масоили-л-қазои ва-л-қадари ва-л-ҳикмати ва-т-таълил», «Кашфу-л-ғито ан ҳукми самоъи-л-ғино», «Аҳкому аҳли-з-зимма», «Шарҳу шурути-л-умария», «Туҳфату-л-мавдуд би аҳкоми-л-мавлуд», «Мифтоҳу дори-с-саодат», «Мадориҷу-с-соликин» (дар 3 ҷилд), «Китобу-л-фурусия», «Тафсиру-л-Муаввизатайн», «Тиббу-л-қулуб», «ал-Вобилу-с-саййиб мина-л-калими-т-таййиб», «ар-Рӯҳ», «ал-Фавоид», «Равзату-л-муҳиббин», «Ҳоди-л-арвоҳ ило билоди-л-афроҳ» (дар зикри ҷаннат), «Иғосату-л-лаҳфон», «ал-Ҷавобу-л-кофӣ» (маъруф ба «ад-Доу ва-д-даво»), «Тариқу-л-ҳиҷратайн», «Уддату-с-собирин» ва «Ҳидояту-л-ҳаёро» аз осори барҷоймондаи ӯянд.