Таҳорат
Таҳорат (ар. طَهَارَة — тозашудан, покиза шудан, ғусл, вузӯъ) — дар ислом шарти ҳатмӣ барои адои намоз аст, як қатор амалҳои расмиро дар бар мегирад, ки шахсро аз ҳолати наҷосат (ҷанобат) мебарорад.
Анвои поксозӣ
[вироиш | вироиши манбаъ]Вузӯ, (ар. وُضُوء — омовение) — таҳорат дар ислом, ки шарти ҳатмӣ барои адои намоз, тавоф, ламс кардани Қуръон ва ҳангоми иҷрои дигар намудҳои ибодат матлуб аст.
Намудҳои иловагии поксозӣ
[вироиш | вироиши манбаъ]Ғусл
[вироиш | вироиши манбаъ]Таяммум (ар. تَيَمُّم) — поксозӣ бо қум ё санги махсус, ки дар ҳолатҳои махсус ба ҷои таҳорат бо об анҷом дода мешавад.
Истинҷа
[вироиш | вироиши манбаъ]Таяммум
[вироиш | вироиши манбаъ]Ғусл, ғусул (ар. غُسْل) — амали пурра пок кардани бадан тавассути таҳорат. Бар хилофи вузӯ (таҳорати нопурра) ғусл шустани на танҳо дасту пой ва рӯй, балки тамоми баданро дар бар мегирад. Ғусл дар мавридҳое сурат мегирад, ки таҳорат барои покии бадан кофӣ нест (баъди ифлосиҳои гуногун (ҷаноба), бемории вазнин, сафари душвор ва ғайра).
Таҳорат
[вироиш | вироиши манбаъ]Масҳ
[вироиш | вироиши манбаъ]Масҳ (ар. مَسْحٌ — стирание, вытирание, чистка) — пок кардан ва тоза кардани либос, пойафзол, мӯй [1] .
Одоби ҳоҷатхонаҳои исломӣ, истинҷа (ар. اِسْتِنْجَاء) — қоидаҳои рафтор дар ҳоҷатхона (инчунин дар ҳолати ҳамроҳии пешоб ва ҳоҷат), ки аз ҷониби шариат барои мусалмон муқаррар шудааст.
Истибра
[вироиш | вироиши манбаъ]Истибра (ар. اِسْتِبْرَاء — освобождаться; очищаться) — тартиби тоза кардани худ аз пасмондаҳои пешоб. Истибро мардон пас аз анҷоми пешоб мекунанд. Пайдарҳамии истибро ба вижагиҳои бадани мард вобаста аст. Бе итминон, ки ҷараёни пешоб тамом шудааст, мусалмон наметавонад таҳорат кунад.
Эҳром
[вироиш | вироиши манбаъ]Эҳром (ар. إحرام — посвящение) — ҳолати махсуси покии маънавии зоире, ки адои хач мекунад. Барои дар он мондан бояд таҳорати комили бадан, пӯшидани либоси махсус ва риояи аҳкоми эҳром. Дар ин њолат машѓул шудан ба тиљорат ва корњои марбут ба зиндагии дунё њаром аст; алоқаи ҷинсӣ кардан, инчунин пешниҳод кардан ё издивоҷ кардан; хашмгин шудан ва хафа кардан касеро; ба тамоми мавҷудоти зинда зарар расонидан (ҳайвонот ва ҳашаротро куштан, алафро канда, баргу шохаҳои дарахтонро канда ва ғ.); риштарошӣ, буридани мӯй ва нохунҳо, истифода бурдани бухур, пӯшидани ҷавоҳирот ва сигоркашӣ.
Ҳолати покӣ
[вироиш | вироиши манбаъ]Ҷаноба (ар. جنابة — осквернение — ҳолати таҳқири ҷинсӣ, ки пас аз алоқаи ҷинсӣ ё хоби тар ба амал меояд. Шахсе, ки дар ҳолати ифлосии ҷинсӣ қарор дорад, дар ислом ҷунуб номида мешавад.
Тоҳир
[вироиш | вироиши манбаъ]Тоҳир (ар. طَاهِر) — ҳолати покии расму оин аст, ки дар он шахс ба таври расму оин наҷис намешавад ва метавонад ҳама намуди ибодатҳоро анҷом диҳад.
Узр
[вироиш | вироиши манбаъ]Агар шахсе, ки ба сабаби беморӣ ва ё дигар нотавонӣ, вазъе, ки таҳоратро вайрон мекунад, идома диҳад, пас ҳолати ӯ узр (ар. عُذْر — прощение [2].
Эзоҳ
[вироиш | вироиши манбаъ]- ↑ Протирание кожаных носков (хуфф и джавраб)(пайванди дастнорас — таърих). 10 Январ 2012 санҷида шуд. Баргирифта аз сарчашмаи аввал 30 апрели 2012.
- ↑ СОСТОЯНИЕ `УЗР (ПРОСТИТЕЛЬНОЕ)(пайванди дастнорас — таърих). 1 Декабри 2011 санҷида шуд. Баргирифта аз сарчашмаи аввал 6 июли 2011.
Адабиёт
[вироиш | вироиши манбаъ]- Ализаде А. А. Тахара // Исламский энциклопедический словарь. — М. : Ансар, 2007. — ISBN 978-5-98443-025-8. (CC BY-SA 3.0)