Падар

Падар ва писар

Падар - ин шахси каме бузург аст назар ба модар.

1.марде, ки аз вай фарзанд ба  вуҷуд омадааст, соҳиби фарзанд, калони  

    оила нисбат ба зану фарзанд (он); падару модар - волидон, волидайн; бар падаратон  

    раҳмат! ибораест, ки барои тақдири коре ё изҳори миннатдорӣ бар касе гуфта мешавад;  

    оқи падар ниг. оқ; падар шудан соҳиби фарзанд гаштан; падарони мо гузаштагони мо.  

2. маҷ. асосгузор, бунёдгузори чизе, соҳае: падари таърих.

3. муроҷиати боэҳтиром нисбат ба марди солхўрда.

4. маҷ. роҳбар, роҳнамо: падари маънавӣ.  

Калимаи "Падар"аз  панчпара харф ибрат аст  ва хар як харфи у ба худ як маьно  дорад:

"П"-Пушту паноҳ ва қиблагоҳи  хонадон!

"А"-Адолату меҳрубонии ӯ бар аҳли  хонадон!

"Д"-Давлат ва зи ганҷ беҳтар қадраш  дар хонадон!

"А"-Азизу вафодор нисбати хонадон!

"Р"-Ризқ ато кунанда ва сутуни  хонадон!

Падар чун сутуни хонадон аст,

Падар чун меваи руи осмон аст.

Чун ба осмон бингари аз тахти дил,

Чун ба падар бингари бо сари хам.

Агар чи падар аз газаб панду насихад гирад,

Вале бин осмон раъду барк гирад.

Ба осмон надони лонаи кист,

Дар зиндаги надони кадри падар чист.

Эй хирадманд ба кадри падари пират бирас,

Чун писар фахмад кадри борони осмониро.