Ҳабиб Аҳрорӣ: Тафовут байни таҳрирҳо
→Эҷодиёт: иловаҳо, сарчашмаҳо |
х навсозӣ |
||
Сатри 10: | Сатри 10: | ||
|зодгоҳ = {{Зодгоҳ|Самарқанд|шаҳри Самарқанд}}, [[ҶШС Ӯзбакистон]] |
|зодгоҳ = {{Зодгоҳ|Самарқанд|шаҳри Самарқанд}}, [[ҶШС Ӯзбакистон]] |
||
|санаи марг = 30.11.1983 |
|санаи марг = 30.11.1983 |
||
|маҳалли марг = |
|маҳалли марг = {{МаҳаллиМарг|Душанбе|шаҳри Душанбе}} [[ҶШС Тоҷикистон]] |
||
|шаҳрвандӣ = |
|шаҳрвандӣ = |
||
|навъи фаъолият = [[нависанда]], [[тарҷумон]] |
|навъи фаъолият = [[нависанда]], [[тарҷумон]] |
||
Сатри 25: | Сатри 25: | ||
|имзо = |
|имзо = |
||
}} |
}} |
||
'''Ҳабиб Аҳрорӣ''' ([[15 август]]и [[1913]], [[Самарқанд]], [[ҶШС Ӯзбакистон]] — [[30 ноябр]]и [[1983]], [[Душанбе]], [[ҶШС Тоҷикистон]]) — [[нависанда]], [[тарҷумон]]. Коркуни хизматнишондодаи маданияти ҶШС [[Тоҷикистон]] (1973), |
'''Ҳабиб Аҳрорӣ''' ([[15 август]]и [[1913]], [[Самарқанд]], [[ҶШС Ӯзбакистон]] — [[30 ноябр]]и [[1983]], [[Душанбе]], [[ҶШС Тоҷикистон]]) — [[нависанда]], [[тарҷумон]]. Коркуни хизматнишондодаи маданияти ҶШС [[Тоҷикистон]] (1973), Узви [[Иттифоқи нависандагони Тоҷикистон]] (1954). |
||
==Зиндагинома== |
==Зиндагинома== |
||
Ҳабиб Аҳрорӣ [[15 август]]и соли [[1913]] дар шаҳри Самарқанди Ҷумҳурии [[Ӯзбекистон]] дида ба олам кушодааст. Соли 1941 Факултети забон ва адабиёти русии Институти педагогии Тошкандро хатм намудааст. Фаъолияти кории худро аз Корманди Нашриёти давлатии Тоҷикистон оғоз намудааст |
Ҳабиб Аҳрорӣ [[15 август]]и соли [[1913]] дар шаҳри Самарқанди Ҷумҳурии [[Ӯзбекистон]] дида ба олам кушодааст. Соли 1941 Факултети забон ва адабиёти русии Институти педагогии Тошкандро хатм намудааст. Фаъолияти кории худро аз Корманди Нашриёти давлатии Тоҷикистон оғоз намудааст. Солҳои 1942–1948 дар Артиши Шӯравӣ хидмат кардааст, ширкаткунандаи [[Ҷанги Бузурги Ватанӣ]] (1941–1945). |
||
⚫ | Сармуҳаррири редаксияи барномаҳои тоҷикии Кумитаи радиошунавонии Ӯзбекистон (1948–1950),баъдан тарҷумон ва сармуҳаррири Нашриёти давлатии Тоҷикистон (1950–1955), муаллими факултети филологияи Универститети Давлатии Тоҷикистон (1952–1953),ходими каломи илмӣ, мудири шуъбаи тарҷумаи Институти таърихи партияи назди КМ ПК Тоҷикистон (1955–1957; 1977–1983). |
||
⚫ | |||
==Фаъолияти корӣ== |
|||
⚫ | Сармуҳаррири редаксияи барномаҳои тоҷикии Кумитаи радиошунавонии Ӯзбекистон ( |
||
Аҳрорӣ яке аз муҳаққиқони амалия ва назарияи тарҷумаи бадеӣ буд ва дар ин бобат мақолаҳои ҷолибе таълиф намудааст. Барои театрҳои Тоҷикистон пйесаҳои «Муфаттиш»-и Н. В. [[Гогол]] ва «Шаби гирифтани моҳ»-и М. Каримро тарҷума кардааст. Аҳрорӣ инчунин тарҷумони осори классикони марксизм-ленинизм буд. Дар мураттабсозӣ ва таҳрири «Луғати русӣ-тоҷикӣ» (1985) ширкат дошт. Аз соли 1954 узви Иттифоқи нависандагони Тоҷикистон. |
Аҳрорӣ яке аз муҳаққиқони амалия ва назарияи тарҷумаи бадеӣ буд ва дар ин бобат мақолаҳои ҷолибе таълиф намудааст. Барои театрҳои Тоҷикистон пйесаҳои «Муфаттиш»-и Н. В. [[Гогол]] ва «Шаби гирифтани моҳ»-и М. Каримро тарҷума кардааст. Аҳрорӣ инчунин тарҷумони осори классикони марксизм-ленинизм буд. Дар мураттабсозӣ ва таҳрири «Луғати русӣ-тоҷикӣ» (1985) ширкат дошт. Аз соли 1954 узви Иттифоқи нависандагони Тоҷикистон. |
||
⚫ | Нахустин китоби тарҷумакардааш «Гулливер дар байни лилипутҳо»-и Ҷ. Свифт (1936) мебошад. Асарҳои адибони рус Н. В. Гогол («Моҷарои Иван Иванович ва Иван Никифорович», 1940; «Шинел», 1952), А. Фадеев («Торумор», 1949; «Гвардияи ҷавон», ҷилди 1, 1954), ҳикояҳои И. Тургенев, А. Чехов, Максим Горкий, Алексадр Толстой (1964–1968), «Қисмати одам»-и М. Шолохов (1958), «Ҷанг ва сулҳ»-и Л. Н. Толстой (1952–1962) ва ғ-ро ба тоҷикӣ тарҷума кардааст. Баъзе асарҳоро аз адибони Ғарб – Оноре де Балзак, Волтер, Алфред де Мюссе, Виктор Ҳюго, Ги де Мопассан, Стендал ва дигарҳоро ба тоҷикӣ гардондааст. Аҳрорӣ дар тарҷумаҳояш хусусиятҳои услубии асарҳои тарҷумашавандаро риоя кардааст. Забони тарҷумаҳояш фасеҳ аст. Дар нигоҳ доштани балоғати гуфтори нависанда, тасвири ҳолати рӯҳии қаҳрамонон, истифода аз санъатҳои бадеии ташбеҳ, таҷнис, таъбирҳои халқӣ, зарбулмасалу мақолҳо ва ғайра маҳорати фавқулода нишон додааст. Аҳрорӣ муаллифи маҷмуаи ҳикояҳои «Тӯйхӯрии мӯйсафедон» (1984) мебошад.<ref>[http://aslunasl.tj/%D1%80%D3%AF%D0%B7%D2%B3%D0%BE%D0%B8-%D1%91%D0%B4%D0%B1%D1%83%D0%B4-%D0%B4%D0%B0%D1%80-%D0%BC%D0%BE%D2%B3%D0%B8-%D0%B0%D0%B2%D0%B3%D1%83%D1%81%D1%82/ Сомонаи aslunasl.tj Рӯзҳои ёдбуд дар моҳи август/ Ҳабиб Аҳрорӣ]</ref> |
||
⚫ | |||
⚫ | Нахустин китоби тарҷумакардааш «Гулливер дар байни лилипутҳо»-и Ҷ. Свифт (1936) мебошад. Асарҳои адибони рус Н. В. Гогол («Моҷарои Иван Иванович ва Иван Никифорович», 1940; «Шинел», 1952), А. Фадеев («Торумор», 1949; «Гвардияи ҷавон», ҷилди 1, 1954), ҳикояҳои И. Тургенев, А. Чехов, Максим Горкий, Алексадр Толстой ( |
||
== Мукофоту ҷоизаҳо == |
== Мукофоту ҷоизаҳо == |
||
Сатри 42: | Сатри 40: | ||
*[[Нависандаи халқии Тоҷикистон]] (1998). |
*[[Нависандаи халқии Тоҷикистон]] (1998). |
||
== Эзоҳ == |
|||
== Пайвандҳои беруна == |
|||
{{эзоҳ}} |
{{эзоҳ}} |
||
Нусха 07:18, 15 августи 2017
Таърихи таваллуд: | 15 август 1913 (110 сол) |
---|---|
Зодгоҳ: | Самарқанд, ҶШС Ӯзбакистон |
Маҳалли даргузашт: | |
Навъи фаъолият: | нависанда, тарҷумон |
Забони осор: | тоҷикӣ |
Ҷоизаҳо: | Нависандаи халқии Тоҷикистон (1998) |
Ҳабиб Аҳрорӣ (15 августи 1913, Самарқанд, ҶШС Ӯзбакистон — 30 ноябри 1983, Душанбе, ҶШС Тоҷикистон) — нависанда, тарҷумон. Коркуни хизматнишондодаи маданияти ҶШС Тоҷикистон (1973), Узви Иттифоқи нависандагони Тоҷикистон (1954).
Зиндагинома
Ҳабиб Аҳрорӣ 15 августи соли 1913 дар шаҳри Самарқанди Ҷумҳурии Ӯзбекистон дида ба олам кушодааст. Соли 1941 Факултети забон ва адабиёти русии Институти педагогии Тошкандро хатм намудааст. Фаъолияти кории худро аз Корманди Нашриёти давлатии Тоҷикистон оғоз намудааст. Солҳои 1942–1948 дар Артиши Шӯравӣ хидмат кардааст, ширкаткунандаи Ҷанги Бузурги Ватанӣ (1941–1945). Сармуҳаррири редаксияи барномаҳои тоҷикии Кумитаи радиошунавонии Ӯзбекистон (1948–1950),баъдан тарҷумон ва сармуҳаррири Нашриёти давлатии Тоҷикистон (1950–1955), муаллими факултети филологияи Универститети Давлатии Тоҷикистон (1952–1953),ходими каломи илмӣ, мудири шуъбаи тарҷумаи Институти таърихи партияи назди КМ ПК Тоҷикистон (1955–1957; 1977–1983).
Эҷодиёт
Аҳрорӣ яке аз муҳаққиқони амалия ва назарияи тарҷумаи бадеӣ буд ва дар ин бобат мақолаҳои ҷолибе таълиф намудааст. Барои театрҳои Тоҷикистон пйесаҳои «Муфаттиш»-и Н. В. Гогол ва «Шаби гирифтани моҳ»-и М. Каримро тарҷума кардааст. Аҳрорӣ инчунин тарҷумони осори классикони марксизм-ленинизм буд. Дар мураттабсозӣ ва таҳрири «Луғати русӣ-тоҷикӣ» (1985) ширкат дошт. Аз соли 1954 узви Иттифоқи нависандагони Тоҷикистон. Нахустин китоби тарҷумакардааш «Гулливер дар байни лилипутҳо»-и Ҷ. Свифт (1936) мебошад. Асарҳои адибони рус Н. В. Гогол («Моҷарои Иван Иванович ва Иван Никифорович», 1940; «Шинел», 1952), А. Фадеев («Торумор», 1949; «Гвардияи ҷавон», ҷилди 1, 1954), ҳикояҳои И. Тургенев, А. Чехов, Максим Горкий, Алексадр Толстой (1964–1968), «Қисмати одам»-и М. Шолохов (1958), «Ҷанг ва сулҳ»-и Л. Н. Толстой (1952–1962) ва ғ-ро ба тоҷикӣ тарҷума кардааст. Баъзе асарҳоро аз адибони Ғарб – Оноре де Балзак, Волтер, Алфред де Мюссе, Виктор Ҳюго, Ги де Мопассан, Стендал ва дигарҳоро ба тоҷикӣ гардондааст. Аҳрорӣ дар тарҷумаҳояш хусусиятҳои услубии асарҳои тарҷумашавандаро риоя кардааст. Забони тарҷумаҳояш фасеҳ аст. Дар нигоҳ доштани балоғати гуфтори нависанда, тасвири ҳолати рӯҳии қаҳрамонон, истифода аз санъатҳои бадеии ташбеҳ, таҷнис, таъбирҳои халқӣ, зарбулмасалу мақолҳо ва ғайра маҳорати фавқулода нишон додааст. Аҳрорӣ муаллифи маҷмуаи ҳикояҳои «Тӯйхӯрии мӯйсафедон» (1984) мебошад.[1]
Мукофоту ҷоизаҳо
- Орденҳои Ҷанги Ватанӣ (дараҷаҳои 1,2);
- «Ситораи Сурх»;
- Нависандаи халқии Тоҷикистон (1998).
Пайвандҳои беруна
Сарчашма
Энсиклопедияи Миллии Тоҷик : [тахм. 25 ҷ.] / сармуҳаррир А. Қурбонов. — Д. : СИЭМТ, 2011—2023.
- Зодагони 15 август
- Зодагони соли 1913
- Шахсиятҳо аз рӯи алифбо
- Зодагони шаҳри Самарқанд
- Даргузаштагони шаҳри Душанбе
- Адибон аз рӯи алифбо
- Нависандагони тоҷик аз рӯи алифбо
- Нависандагони тоҷик
- Нависандаҳо аз рӯи алифбо
- Нависандагони Тоҷикистон
- Дорандагони унвонҳои фахрӣ аз Тоҷикистон
- Узви Иттифоқи нависандагони Тоҷикистон
- Ширкаткунандаи Ҷанги Бузурги Ватанӣ