Калисои протестантӣ
Протестантизм ё протестантӣ (аз лот. protestatio — "эътироз, эълон, эъдом") — яке аз се равияҳои асосӣ дар баробари православӣ ва католикӣ, дар масеҳият аст, ки маҷмӯи калисоҳои мустақил, иттифоқҳои калисо ва конфессияҳо мебошад. Пайдоиши протестантизм бо ислоҳот, як ҷунбиши васеи зидди католикӣ дар асри 16 дар Аврупо алоқаманд аст.
Протестантизм дар Аврупо дар нимаи аввали асри 16 ҳамчун инкор ва мухолифат ба ниҳодҳои асримиёнагии калисои католикии румӣ дар давраи ислоҳот пайдо шуд, ки идеали он бозгашт ба насронии апостолӣ буд.
Мартин Лютер пешвои инқилоби динӣ шуд. Аввалин суханронии кушоди Лютер бар зидди сиёсати калисо 17 октябри соли 1517 сурат гирифт, вақте ки ӯ 95 рисоларо нашр кард, ки таълимоти калисои католикиро дар бораи савдои индулгенсияҳо, поксозӣ, дуоҳо барои мурдагон ва наҷот тавассути хидматҳои муқаддасон танқид кард. Дар байни чизҳои дигар, ӯ ҳокимияти папа, файзи махсуси коҳиният ва миёнаравии онро дар наҷоти одамон, расму оинҳои калисо ва тобеияти калисо ба ҳокимияти дунявӣ рад кард[1].