Ҳаким Муҳаммад Шарифхон
 | |
| Таърихи таваллуд | 1722 |
| Зодгоҳ | |
| Таърихи даргузашт | 1807 |
| Кишвар | |
Ҳаким Муҳаммад Шарифхони Деҳлавӣ (форсӣ: حکیم محمد شریف خان; 1722, Деҳлӣ — 1807) — пизишки форс-тоҷики Ҳиндустон.
Зиндагинома[вироиш | вироиши манбаъ]
Дар Ҳиндустон ҳаёт ба сар бурда, дар замони ҳокимияти Шоҳи Олами 2 (1759—1806) ба пояи баланди шӯҳрати табибӣ расидааст. Ба лақаби «Ашрафу-л-ҳукамо» низ машҳур буд. Ҳаким Муҳаммад Шарифхон яке аз аввалин табибони тоҷик аст, ки тибби қадимаи ҳиндии Аюрведаро аз назари тибби исломӣ мавриди таҳлилу тадқиқ қарор додааст. ӯ соҳиби таълифоти зиёд мебошад, аз ҷумла: «Илоҷу-л-амроз», «Таълифи шарифӣ», «Аҷалаи нофиа», «Ҳошияи „Нафисӣ“», «Туҳфаи оламшоҳӣ», «Шарҳи ҳуммаёти „ал-Қонун“»-и Ибни Сино, «Сифри латиф» ва ғайра.
Эзоҳ[вироиш | вироиши манбаъ]
Адабиёт[вироиш | вироиши манбаъ]
- Verma, R. J., «Greco-arabic medicine in Medieval Indiaits hakims and hospitals» — from «Hamdard medicus», vol. 22, 1977.