Ҳуқуқ ба муҳити зист
Ҳуқуқ ба муҳити зист - дар асоси қонун дар бораи санитарияи давлатӣ аз соли 1994 шаҳрвандон ба муҳити мусоиди зист (муҳити табиии атроф, шароити меҳнат, истиқомат, маишат, истироҳат, таълиму тарбия ва ғ), ҳуқуқ доранд. Ин хуқуқ бо роҳи амалӣ гардонидани маҷмӯи тадбирҳо оид ба пешгирӣ намудани таъсири омилҳои номусоиди муҳити зист ба инсон аз тарафи корхонаҳо ташкилотҳо ва шаҳрвандон, иҷрои талаботи қонунгузории санитарӣ таъмин карда мешавад. Шаҳрвандон ба сари вақт пурра ҷуброн кардани зарари ба саломатии онҳо расонидашуда ҳуқуқ доранд.[1]
Нигаред низ[вироиш | вироиши манбаъ]
Эзоҳ[вироиш | вироиши манбаъ]
- ↑ Фарҳанги истилоҳоти ҳуқуқ / Зери таҳрири Маҳмудов М.А. - Душанбе: ЭР-граф, 2009. - с. 517