Афзалуддини Кошонӣ
| Муҳаммад ибни Ҳасан ибни Муҳаммад | |
| Зодгоҳ: | Кошон |
| Таърихи даргузашт: | 1214 |
| Шаҳрвандӣ (табаият): | |
| Навъи фаъолият: | шоир, донишманд |
| Забони осор: | форсӣ |
Афзалуддини Кошонӣ (أفضل الدین کاشانی) Муҳаммад ибни Ҳасан ибни Муҳаммад маъруф ба Бобо Афзал (соли таваллуд номаълум, Кошон — вафот тақрибан 1276, ҳамон ҷо) — шоир ва файласуфи форс-тоҷик. Дар таърихи адабиёт чун шоири рубоисаро маъруф аст, вале ғазал низ гуфтааст. Мавзӯи рубоиёту ғазалҳояш мазаммати беадолатиҳои замон, рӯҳониёни риёкор, зулму золимӣ мебошад. Баъзе рубоиҳояш тасаввуфианд. Гоҳе озодандешона, бо шубҳаву гумон сухан кардааст:
Ҳам сирри ҳақиқатию ҳам кони сахо,
Дорам сухане ба ту, ҷавобаш фармо:
Гӯянд: «Худо буду дигар ҳеч набуд»
Чун ҳеч набуд, дар куҷо буд Худо?
Осор[вироиш | вироиши манбаъ]
Асарҳои муҳимми фалсафии Афзалуддини Кошонӣ «Минҳоҷу-л-мубайин», «Мадориҷу-л-камол», «Роҳи анҷоми нома», «Арзнома» ва «Ҷовидоннома» мебошанд, ки дар маҷмӯъ «Мусаннафоти Афзалуддини Кошонӣ» (Т., 1953) ба табъ расидаанд.
Адабиёт[вироиш | вироиши манбаъ]
- Таърихи адабиёт дар Эрон. Забебуллоҳ Сафо.-ҷ.3/2,Теҳрон, 1371.- с.1182-1187
Сарчашма[вироиш | вироиши манбаъ]
- Афзалуддини Кошонӣ / М. Диноршоев. // Асос — Боз. — Д. : СИЭМТ, 2013. — (Энсиклопедияи Миллии Тоҷик : [тахм. 25 ҷ.] / сармуҳаррир Н. Амиршоҳӣ ; 2011—2021, ҷ. 2). — ISBN 978-99947-33-52-4.