Сисилаи Ғуриён
| Сисилаи Ғуриён | ||||
| ||||
|---|---|---|---|---|
| ||||
| Пойтахт | Ҳирот, Ғазнӣ, Лоҳур ва Фирӯзкӯҳ[d] | |||
| Забон(ҳо) | форсӣ | |||
| Шакли ҳукмронӣ | подшоҳии ворисӣ[d] | |||
Сисилаи Ғуриён ё Сулолаи Ғуриён (форсӣ: سلسله غوریان) — давлати асримиёнагӣ ба раҳбарии сулолаи мусулмони[1][2][3][4][5][6][7][8] тоҷикон — Ғӯриён, ки аз соли 1148 то 1206 дар қаламрави имрӯзи Афғонистон, Эрон, Покистон, Тоҷикистон, Туркманистон, Узбакистон, Бангладеш, Ҳиндустон, Непал ва Миёнмори имрӯзи вуҷуд дошт.
Ҳукуматдорони Мандеш
[вироиш | вироиши манбаъ]- Сури ибн Муҳаммад
- Муҳаммад ибн Сурӣ, номаълум — соли 1011
- Абу Али ибн Муҳаммад, солҳои 1011—1035
- Аббос ибн Шис, солҳои 1035—1060
- Муҳаммад ибн Аббос, солҳои 1060—1080
- Кутбуддин Ҳасан ибн Муҳаммад, солҳои 1080—1100
Ҳукуматдорони давлати Ғуриён
[вироиш | вироиши манбаъ]- Сайфуддин Сури ибн Ҳусайн — малик, солҳои 1127—1148
- Баҳоуддин Саам ибн Ҳусайн — малик, солҳои 1148
- Иззуддин Ҳусайн ибн Сурӣ — малик, солҳои 1148—1150 — султон 1150—1159
- Алоуддин Ҳусайн ибн Ҳусайн — султон, солҳои 1159—1161
- Сайфуддин Муҳаммад ибн Ҳусайн — султон, солҳои 1161—1163
- Ғиёсуддин Абу-л-Фатҳ Муҳаммад ибн Саам — султон, солҳои 1163—1202
- Муиззуддин Абу-л-Музаффар Муҳаммад ибн Саам — султон, солҳои 1202—1206
- Ғиёсуддин Маҳмуд ибн Муҳаммад — султон, солҳои 1206—1212
- Баҳоуддин Саам ибн Муҳаммад — султон, солҳои 1212—1213
- Отсиз ибн Алоуддин Ҳусайн — султон, солҳои 1213—1214
- Зиёуддин Муҳаммад ибн Абу Алӣ — султон, солҳои 1214—1215
Эзоҳ
[вироиш | вироиши манбаъ]- ↑ Encyclopaedia Iranica, «Ghurids», C.E. Bosworth, (LINK.): Матни аслӣ (англ.)
«. . . The Ghurids came from the Šansabānī family. The name of the eponym Šansab/Šanasb probably derives from the Middle Persian name Wišnasp (Justi, Namenbuch, p. 282). . . . The chiefs of Ḡūr only achieve firm historical mention in the early 5th/11th century with the Ghaznavid raids into their land, when Ḡūr was still a pagan enclave. Nor do we know anything about the ethnic stock of the Ḡūrīs in general and the Šansabānīs in particular; we can only assume that they were eastern Iranian Tajiks. . . . The sultans were generous patrons of the Persian literary traditions of Khorasan, and latterly fulfilled a valuable role as transmitters of this heritage to the newly conquered lands of northern India, laying the foundations for the essentially Persian culture which was to prevail in Muslim India until the 19th century. . . .»
- ↑ Encyclopaedia of Islam, «Ghurids», C.E. Bosworth, Online Edition, 2006: Матни аслӣ (англ.)
«… The Shansabānīs were, like the rest of the Ghūrīs, of eastern Iranian Tājik stock …»
- ↑ Wink, André. // The Making of the Indo-Islamic World: c.700–1800 CE. — Cambridge University Press, 2020. — ISBN 978-1108417747.
- ↑ Cynthia Talbot. // The Last Hindu Emperor: Prithviraj Chauhan and the Indian Past, 1200–2000. — Cambridge University Press, 2016. — С. 36.
- ↑ Wink, André. // «The early expansion of Islam in India». In Morgan, David O.; Reid, Anthony (eds.). — Cambridge: Cambridge University Press, 2010. — Vol. 3. — С. 96. — ISBN 978-0-521-85031-5.Матни аслӣ (англ.)
The Shansabānī dynasty superseded the Ghaznavids in the second half of the twelfth century. This dynasty was not of Turkish, nor even Afghan, but of eastern Persian or Tājīk origin, speaking a distinct Persian dialect of its own, like the rest of the inhabitants of the remote and isolated mountain region of Ghūr and its capital of Fīrūzkūh (in what is now central Afghanistan).
- ↑ Richard Eaton. Essays on Islam and Indian History. — Oxford University Press, 2000. — С. 100. — 275 с. — ISBN 978-0-19-565114-0.Матни аслӣ (англ.)
The dynamics of north Indian politics changed dramatically, however, when the Ghurids, a dynasty of Tajik (eastern Iranian), origina arrived from central Afghanistan towards the end of twelfth century
- ↑ Finbarr B. Flood. Objects of Translation: Material Culture and Medieval "Hindu-Muslim" Encounter. — Princeton University Press, 20 March 2018. — С. 92. — 384 с. — ISBN 978-0-691-18074-8.
- ↑ Burjor Avari. Islamic Civilization in South Asia: A History of Muslim Power and Presence in the Indian Subcontinent. — Routledge, 2013. — С. 41. — 317 с. — ISBN 978-0-415-58061-8.
Адабиёт
[вироиш | вироиши манбаъ]- Ҳотамов Н. Б., Довудӣ Д., Муллоҷонов С., Исоматов М. Таърихи халқи тоҷик (Китоби дарсӣ). — Душанбе,2011