Ғоибии Самарқандӣ
Шоҳҳусайн Ғоибии Самарқандӣ (форсӣ: غایبی سمرقندی; қарни XVI) — шоири форс-тоҷик.
Зиндагинома[вироиш | вироиши манбаъ]
Илмҳои расмии замонро дар зодгоҳаш — Самарқанд омӯхтааст. Дар нодориву муҳтоҷӣ умр ба сар бурда, ба қавли Мутрибӣ («Тазкирату-ш-шуаро»), то 60-солагиаш низ «ҳаргиз молики ду тангаи хонӣ набуда»-аст. Ғ. С. марди фозил буда, дар шеър табъи баланд ва зеҳни гиро доштааст. Абёти зер аз ӯст:
Наям малул, ки корам наку нашуд, бад шуд,
Шавад, шавад, нашавад, гӯ машав, чӣ хоҳад шуд?
Баҳори он гули рӯ з-оби ҳайвон сабзу хуррам шуд,
Хати хубӣ ба даври ҳусни ту, шоҳо, мусаллам шуд!
Эзоҳ[вироиш | вироиши манбаъ]
Адабиёт[вироиш | вироиши манбаъ]
- Ғоибии Самарқандӣ / У. Каримов // Ғ — Дироя. — Д. : СИЭМТ, 2016. — (Энсиклопедияи Миллии Тоҷик : [тахм. 25 ҷ.] / сармуҳаррир Н. Амиршоҳӣ ; 2011—2023, ҷ. 5). — ISBN 978-99947-33-67-5.