Ҷамолуддин Шарифи Нишопурӣ
| ар. عبد الله بن مُحمَّد بن أحمد الحُسيني النيسابوري | |
| Таърихи таваллуд: | 1307 |
| Зодгоҳ: | |
| Таърихи даргузашт: | 1374[1] |
| Маҳалли даргузашт: | |
| Навъи фаъолият: | олим, шоир, фақеҳ, забоншинос, омӯзгор |
| Забони осор: | форсӣ ва арабӣ |
Ҷамолуддин Шарифи Нишопурӣ (форсӣ: جمالالدین شریف نیشابوری; 1300, Нишопур — 1374, Қоҳира) — Забонишинос, шоир, ориф, фақеҳ ва котиби форс-тоҷик, муаллифи «Шарҳу-т-тасҳил», «Шарҳу-т-талхис» ва «Шарҳу-л-лубоб».
Эзоҳ
[вироиш | вироиши манбаъ]Адабиёт
[вироиш | вироиши манбаъ]- تاریخ ادبیات عربی، انتشارات دارالعلم للملایین؛ بیروت، از عمر فروخ جلد سوم ص ۸۰۸