Абуалӣ Наҳвии Форсӣ, Абуалӣ ал-Форисӣ, Абдулғаффори Форисӣ (форсӣ:ابوعلی حسن بن احمد بن عبدالغفار بن محمد بن سلیمان بن آبان نحوی فارسی; 901[1], Шаҳристони Фасо, устони Форс — 987[2], Бағдод) — нависанда, шоир, луғатдон ва забонишиноси маъруфи форс-тоҷик, муаллифи «Китобу-л-эзоҳ» ва «Такмила».
Idāh (الإضاءة); 'Illustration' and Takmila (supplement); grammatical works;[n 6]
Kitāb al-masā'il al-maslahat yurwiha 'an az-Zajjāj wa-tu’raf bi-al-Aghfāl (كتاب المسائل المصلحة يرويها عن الزجاج وتعرف بالاغفال); the Aghfāl (negligences), or 'Beneficial (Corrected) Questions', in which he refutes al-Zajjāj in his Maāni (rhetoric); [8][9][10]
Kitāb ḥujja (كتاب الحجة); (Proof)[n 7] Argument That the Seven Readers Were the Imams of the Cities, as Designated by Abū Bakr Aḥmad ibn Mūsā ibn al-'Abbās ibn Mujāhid; [8]
