Забони водии Хуф
Забон ва гӯиши мардуми водии Хуфи ноҳияи Рӯшони Тоҷикистон. Бархе аз помиршиносон онро забони хуфӣ, бархе дигар гӯиши хуфии забони рӯшонӣ муаррифи кардаанд. Бояд зикр намуд, ки хуфиён дар муҳити гӯишварони рӯшонӣ ба рӯшониён тақлид мекунанд ва дар байни шуғнониён мекӯшанд ба забони шуғнонӣ такаллум кунанд.[1]
Адабиёт
[вироиш | вироиши манбаъ]- Пахалина Т. Н. Памирские языки. — М.: Наука (ГРВЛ), 1969. — 164 с. — (Языки народов Азии и Африки).
- Языки и этнография «Крыши мира». СПб.: «Петербургское Востоковедение», 2005. — 112 с.
- Payne, John, «Pamir languages» in Compendium Linguarum Iranicarum, ed. Schmitt (1989), 417—444.
- Эдельман Д. И. Памирские языки // Лингвистический энциклопедический словарь. — М.: СЭ, 1990.
Эзоҳ
[вироиш | вироиши манбаъ]- ↑ kumitaizabon.tj/забоншиносӣ(пайванди дастнорас)
|
Ин мақолаи хурд аст. Бо густариши он ба Википедия кӯмак кунед. Дар сурати имкон ин ёддошт бояд дақиқтар ҷойгузин шавад. |