Эҳсос

Эҳсос (ар. احساس‎) ё суҳиш (форсӣ: سهش‎) — дар луғат, калима маънои кашф кардан, омӯхтан ва фаҳмидани чизеро бо яке аз ҳиссиёт мебошад ва дар равоншиносӣ, таъсири моддии инъикоскунандаи равонӣ (физикӣ) дорад, ки асоси ҳама дарк аст.

Ин калима бори аввал дар забони англисӣ барои тавсифи эҳсоси ҷисмонии ламс ё тавассути таҷриба ё дарк истифода шудааст. Дар лотинӣ эҳсос маънои шунидан ё бӯй карданро дорад. Дар равоншиносӣ ин калима маъмулан барои огоҳии зеҳнии таҷриба аз эҳсосот ба кор меравад.

6 эҳсосоти асосии инсон

Эҳсосот инчунин метавонад забони бадан ҳисобида шавад; Ин маънои онро дорад, ки эҳсос чизест, ки дар бадан рӯҳ медиҳад ва фикрро метавон забони мағз ҳисобид. Шумо ҳатто метавонед дар бадани худ вазъияти эмотсионалӣ эҷод кунед, то дар бораи он фикр кунед, ки онро воқеан аз сар нагузаронед. Масалан, инсон вақте вожаи издивоҷро мешунавад, хотираҳои талоқро ба ёд меорад ва дарки манфӣ дорад ва аз рӯи табиаташ эҳсоси ғазаб, ғамгинӣ ва ҳолати хашмгинӣ ё гиря дорад. — ба ӯ даст дода мешавад.

Аммо як нафари дигар ваќте вожаи издивоҷро мешунавад, ба ёдаш шарик ва ҳамсараш, ки ҳанӯз бо ӯ аст, ба ёд меорад ва дар зеҳну танаш хотираҳои шодмон ва айёми сафар ва эҳсосоти неке чун фазилат, шодӣ ва умедро бедор мекунад.

Раҳоӣ аз эҳсосоти манфӣ, фишоровар ва афсурдагӣ эҳсоси ғамгинӣ, шинохту номгузорӣ, дарки табиати онҳо, дар бораи онҳо бо шахси боваринок ё дӯсти наздик ва ё диндорон аз тариқи розҳо ва ниёзҳо гуфтан қудрати онҳоро коҳиш медиҳад.