Абдуллоҳ ибни Иброҳим
| 1450 — 1451 | |
| Пешгузашта | Абдуллатиф |
|
|
|
| Таваллуд | 1443 |
| Даргузашт |
1451 наздикии Самарқанд ҳозира вилояти Самарқанд |
| Сулола | Темуриён |
Абдулло́ҳ и́бни Иброҳи́м (1443, Ҳирот – 1451, Самарқанд) — султони Самарқанд (1450 – 1451) баъд аз қатли Абдуллатиф.
Зиндагинома[вироиш | вироиши манбаъ]
Абдуллоҳ Иброҳим набераи Шоҳрух буд ва баъди марги бобояш Форс дар ихтиёри ӯ шуд, лекин дар натиҷаи ҳуҷуми сипоҳиёни Султон Муҳаммад он ҷоро тарк кард. Пас аз қатли Улуғбек, азбаски Абдуллоҳ Иброҳим яке аз ворисон барои тахту тоҷ буд, ҳабс шуд ва баъди аз зиндон раҳоӣ ёфтан даъвои тахту тоҷ кард. Шоҳзодагони дигар, аз ҷумла Алоуддавла ибни Бойсунқур, Абусаид ибни Муҳаммад, ки дар замони марги Улуғбек дар зиндон буд, алайҳи Абдуллоҳ Иброҳим шӯриданд. Онҳо низ даъвои подшоҳӣ доштанд. Дар задухӯрде, ки байни шоҳзодагон рух дод, Абусаид шикаст хӯрд. Абдуллоҳ Иброҳим маҷбур шуд, ки зидди шоҳзодагони дигар низ мубориза барад. Дар ин муддат Абусаид ҳавзаи Сирдарёро бо Туркистон ба тасарруфи худ дароварда, дар ҷанге, ки байни сипоҳиёни Абдуллоҳ Иброҳим ва Абусаид дар назди рустои Булунгур (1451) рух дод, бо кумаки Абулхайрхон бар Абдуллоҳ Иброҳим фирӯз шуд.
Эзоҳ[вироиш | вироиши манбаъ]
Сарчашма[вироиш | вироиши манбаъ]
- А — Асос. — Д. : СИЭМТ, 2011. — 608 с. — (Энсиклопедияи Миллии Тоҷик : [тахм. 25 ҷ.] / сармуҳаррир А. Қурбонов ; 2011—2023, ҷ. 1). — ISBN 978-99947-33-45-3.