Абузари Ғиффорӣ

Абузари Ғиффорӣ
Абузари Ғиффорӣ
	араб. ар. أَبُو ذَرّ ٱلْغِفَارِيّ‎
Иттилооти инфиродӣ
Ном ба ҳангоми таваллуд:	ар. جُنْدَب بن جُنادَة بن سُفيان ٱلْغِفَارِيّ ٱلْكِنَانِيّ‎‎
Касб, шуғл:	воиз, муҳаддис, бозаргон
Таърихи таваллуд:	номаълум
Зодгоҳ:	Ҳиҷоз;
Таърихи даргузашт:	651
Маҳалли даргузашт:	Al-Rabadha[d], Хилофати Рошидин;
Эътиқод:	ислом
Ҷанг:	Фатҳи Макка; Ҷанги Ҳунайн[d]; Arab conquest of Egypt[d]; Arab–Byzantine Wars[d];
Шогирдон:	Анас ибни Молик
Иттилооти иловагӣ
Лоиҳаҳои алоқаманд:	Викианбор ;
	Вироиши Викидода

Абузарри Ғифорӣ (ар. أبوذرلغفاري غفاري‎), Ҷундуб ибни Ҷунода ибни Суфён ибни Убайд (номаълум, Ҳиҷоз — 651^[1], Al-Rabadha^[d], Хилофати Рошидин) — аз бузургони саҳоба ва собиқин дар ислом. Яке аз нахустин афроде, ки ислом пазируфтанд ва аввалин мусулмон дар миёни бадавиён.

Зиндагинома

Абузар панҷумин ва ё шашумин кас дар ислом ва аввалин касе буд, ки паёмбар (с)-ро бо таҳияи ислом салом гуфтааст. Вай дар ибтидои даъвати ислом, вақте хабари паёмбар (с)-ро шунид, ба Макка омад ва пас аз дидор бо ӯ ислом оварда, сипас ба сӯи қавми хеш — қабилаи Ғифор баргашт ва онҳоро ба ислом даъват кард. Пас аз ҷанги Хандақ ҳамроҳ бо қабилаҳои Ғифор ва Аслам, ки ҳар ду ба дасти вай ислом оварда буданд, ба Мадина омад ва пас аз вафоти паёмбар (с) ба Бодияи Шом рафт. Дар замони хилофати Усмон (р) ба Димишқ омада, дар мазаммати дунёпарастӣ ва интиқоди тавонгарону сарватандӯзон сухан гуфт. Вақте суханони вай ба халифа расиданд, Абузарро ба Мадина хонда, дар Рабаза ҷой дод ва ӯ то охири умр дар ҳамон ҷо зист.

Ҷойгоҳ дар миёни саҳобагон

Абузар дар миёни мардум бо сидқи гуфтор, сароҳати лаҳҷа ва ҳимоя аз зиндагии фақирона шуҳрат ёфта, бо зуҳду ростгӯӣ масал гашта буд. Паёмбар (с) низ ба ин сифатҳои Абузар ишора фармудааст:

«Замин бар рӯи худ ва осмон ба зери сояи худ марде ростлаҳҷатар аз Абузарро надидаанд».

Дар ҷои дигар фармуда:

«Эй Абузарр, танҳо зиндагӣ мекунӣ, танҳо мемирӣ ва танҳо мабъус мегардӣ!»

Аз суханони ҳакимонаи ӯ яке ин аст:

«Дар мол се кас шарик ҳастанд, яке тақдир, ки дар рабудани хайру шарри он бо ҳалокат ва ё марг аз ту напурсад, дигар ворис, ки мунтазир аст, то ту сар бимонӣ ва ӯ он молро соҳиб гардад ва сеюм, ту ҳастӣ, ки агар битавонӣ оҷизтари онҳо набошӣ, пас, чунон кун! Худованд мефармояд:

Ҳаргиз ба некуӣ нарасед, то аз он чи дӯст медоред, инфоқ нанамоед!»

(Қуръон, 3: 92).

Бухорӣ ва Муслим аз Абузар 281 ҳадис ривоят кардаанд.

Эзоҳ

↑ ^1.0 ^1.1 Али-заде А. Абу Зарр аль-Гифари (рус.) // Исламский энциклопедический словарь — М.: Ансар, 2007.

Адабиёт

Ғ — Дироя. — Д. : СИЭМТ, 2016. — 664 с. — (Энсиклопедияи Миллии Тоҷик : [тахм. 25 ҷ.] / сармуҳаррир Н. Амиршоҳӣ ; 2011—2023, ҷ. 5). — ISBN 978-99947-33-67-5.

Боқизода А. Имоми Аъзам бузургмарде дар таърихи башарият. Д., 2009;
ميرزا محمد علي مدرس. ريحانة الادب في تراجم المعروفين بالكنية واللقب. تهران، 1374 ش.؛
عمر كحالة. معجم المؤلفين. القاهرة، 1993؛ خير الدين الزركلي. الأعلام. بيروت، 2005؛
سید غلامرضا تهامی. فرهنگ اعلام تاریخ اسلام. تهران، 1387 ش.؛
;دائرة المعارف فارسی. تهران، 1387 ش

[_913e084b811aa21f-1] 1.0 ^1.1 Али-заде А. Абу Зарр аль-Гифари (рус.) // Исламский энциклопедический словарь — М.: Ансар, 2007.

[1]