Инно лиллоҳи ва инно илайҳи роҷиун

Хаттотони арабӣ "Мо аз они Худоем ва ба сӯи Ӯ бозмегардем!"

Инно лиллоҳи ва-инно илайҳи роҷиун (ар. إِنَّا لِلَّٰهِ وَإِنَّا إِلَيْهِ رَاجِعُونَ‎ — «Мо аз Худоем ва ба сӯи Худо бармегардем») — ибораи Қуръонӣ, дуо дар ислом , ки бо номи истирҷо (ар. ٱسْتِرْجَاع‎).

Дар Қуръон ин ибора дар ояти 156-уми сураи Бақара омадааст. Ин ибораро мусалмон ҳангоми хабари нохуш – марги наздикон , гуруснагӣ, талафоти молу мулк, одамон, меваҳо мехонад.

Ин ибора тавсия мешавад, ки бар санги мазор навишта шавад ва бо партофтани як мушт хок бар сари кабр гуфта мешавад . Дар озмоишҳо сабр кардан яке аз хислатҳои мусалмон аст. Худованд бар касе берун аз тавонаш вогузор намекунад .

Ба эътиқоди диншиносони исломӣ, талаффузи истирҷӣ аз ҷониби шахсе, ки гирифтори мушкилӣ аст, барои парешон шудан аз суханҳои ноҷо, ғаму андӯҳ ва ғаму андӯҳро рафъ кардан, аз шайтон эмин будан (мехоҳад, ки шахсро ба гуфтани калимаҳои бесабрӣ маҷбур кунад) мусоидат мекунад ва барои мардум дар ҷаҳон намунаи ибрат аст. Вазъияти шабеҳ .

Оят

Ал Бақара аз Худоем ва ба сӯи Худо бармегардем» 2:156 ^{(«Мо аз Худоем ва ба сӯи Худо бармегардем»)}

Ҳамчунин нигаред

• Дуо