Сангчиликбозӣ
(Тағйири масир аз Сангчабозӣ)
Сангчиликбозӣ, сангчил, сангчабозӣ, панҷабозӣ
Онро якчанд нафар духтарони аз 6 то 15-сола дар ҳавливу боғча, баъзан дар хонаҳо бозӣ мекунанд. Барои бозӣ 5 адад сангчаҳои гирди андозаашон баробари дўлона лозим аст. Бозигарон дар замин, ё дар рўйи гилем ё фарши хона нишаста, бо дастонашон сангчаҳоро болову поён партофта, гоҳе аз замин мечинанд ва гоҳе ангуштонашонро дарвоза карда, сангчаҳоро аз он дарун меандозанд. Сангчиликбозӣ аз 6 давр иборат буда, номи давраҳо чунинанд: каппа, қулфак, арӯс, қайчӣ, борон, барф ва жола. Дар саросари кишвар фаъол аст. [1]
Адабиёт
[вироиш | вироиши манбаъ]- Донишномаи фарҳанги мардуми тоҷик. Ҷ.2. Д., 2016.
Нигаред
[вироиш | вироиши манбаъ]Манобеъ
[вироиш | вироиши манбаъ]- ↑ Феҳристи миллии фаҳанги ғайримоддӣ /Natioal list of intangible cultural hertage/ Пажӯшиҳгоҳи илмӣ-тадқиқотии фарҳанг ва иттилооти Вазорати фарҳанги ҶТ – Душанбе: «Аржанг» 2016, – С. 193
|
Ин мақолаи нопурра аз таърих мебошад. Шумо метавонед бо пурра кардани ин ба Википедия кумак кунед. |