Сайид
Саид, Сайид (ар. سيّد — сардор, ҷаноб, сарвари асосӣ) — унвони фахрии мусалмонон барои насли пайғамбар Муҳаммад (дар шиа — Алӣ) тавассути духтараш Фотима бинти Муҳаммад ва наберааш Ҳусайн ибни Али [1]. Насли набераи Ҳасан — шарифҳоянд. Насли сайидҳо дар Эрон ва умуман дар Ховари Миёна зиёданд. Дар кишварҳои исломӣ сайидҳо аз имтиёзҳои махсус бахравар буданд: онҳо ҳуқуқи шафоъат кардани ҷинояткоронро доштанд ва аз ҷазои ҷисмонӣ ва ҳукми қатл озод карда мешуданд. Фарқияти Сайидҳо дар уммаи мусалмонон, чун қоида, саллаи сабз дар байни сунниҳо ва саллаи сиёҳ дар байни шиаҳо буд. Сайидҳо аз эҳтироми хос баҳравард буданд[2].
Сайидҳоро дар ҷаҳони ислом насли Паёмбар Муҳаммад аз духтараш Фотима ва халифаи чорум ва амакбача Алӣ ибни Абутолиб номиданд. Сайидҳо дар иерархияи иҷтимоии ҷомеаи мусулмонӣ як гурӯҳи алоҳида буданд. Сайидҳо аксар вақт бо муқаддасот (авлиё) шинохта мешуданд. Сайидҳо намояндагони асосии ғояҳои динии ислом ҳисобида мешуданд.
Эзоҳ[вироиш | вироиши манбаъ]
- ↑ Большая советская энциклопедия : [в 30 т.] / гл. ред. А. М. Прохоров. — 3-е изд. — М. : Советская энциклопедия, 1969—1978.
- ↑ Саид // Энциклопедический словарь Брокгауза и Ефрона : в 86 т. (82 т. и 4 доп.). — СПб., 1890—1907.