Русҳои Тоҷикистон
| Сукунат | |
|---|---|
| Дин | масеҳияти православӣ |
| Кишвар | |
|---|---|
| Забони мавриди корбурд | русӣ ва тоҷикӣ |
Русҳо дар Тоҷикистон (русӣ: Русские в Таджикистане) пас аз ӯзбакҳои туркзабон (13.9 %) ва қирғизҳо (0.8 %), яке аз ақаллиятҳои қавмии кишвар ба шумор мераванд, ки айни замон тақрибан 35 ҳазор нафарро ташкил медиҳад (тақрибан 0,5% аҳолии ҷумҳурӣ). Худи тоҷикон, бино ба барӯйхатгирии соли 2010, беш аз 84% аҳолии ҷумҳуриро ташкил медиҳанд. Қаблан шумора ва таносуби русҳо дар ҷумҳурӣ хеле назаррас буд, аммо пас аз пошхӯрии СССР, ҷанги шаҳрвандӣ дар Тоҷикистон, поёнравии шадиди иқтисодӣ, вазъи иҷтимоию иқтисодии русҳо хеле бад шуд ва қисми зиёди онҳо дар солҳои аввали истиқлол аз кишвар ба Федератсияи Русия муҳоҷират карданд.
Ҳоло русҳои Тоҷикистон пас аз Арманистон яке аз хурдтарин диаспораҳои рус дар кишварҳои ИДМ ба шумор мераванд. Аз замони пайдоиши худ дар қаламрави ҷумҳурии оянда дар чоряки охири асри XIX, русҳо дар тамоми соҳаҳои ҳаёти кишвар, хусусан дар давраи шӯравӣ ва пеш аз ҳама дар пойтахти он шаҳри Душанбе нақши муҳим доштанд. Муносибатҳои душвори байни миллатҳо дар ҷумҳурӣ, таназзули иқтисодӣ, ноустувории сиёсӣ ва таҳдиди исломигароӣ боиси муҳоҷирати оммавии русҳо ва дигар аҳолии осоиштаи аврупоӣ аз Осиёи Марказӣ ва Тоҷикистон, пеш аз ҳама дар аввали солҳои 90-ум, гардиданд. Ин дар навбати худ боиси пиршавии назарраси аҳолии рус дар кишвар ва бад шудани нишондиҳандаҳои демографии он гардид. Ҳиссаи русҳо дар аҳолӣ ба таври назаррас коҳиш ёфт: аз 13 % дар аввали солҳои 1960 то 1% дар айни замон. Бад шудани сатҳи иҷтимоию иқтисодии аҳолии рус, ки дар байни онҳо нафақахӯрони танҳо бартарӣ доранд, камбизоатӣ ва маргинализатсияи ҳаёти иҷтимоии ҷумҳурӣ боиси нигаронии махсус мебошад.
Мувофиқи барӯйхатгирии асри ХХ шумораи зиёди русҳо дар Тоҷикистон дар соли 1979 — 395,1 ҳазор нафар (10,4%) зиндагӣ мекарданд; то соли 2000 шумораи онҳо ба 68,2 ҳазор нафар коҳиш ёфт. Ҳиссаи аҳолии рус аз рӯи маълумоти барӯйхатгирии соли 1959 баландтарин буд (13,3%)[1].
Таърих
[вироиш | вироиши манбаъ]То соли 1920 қисми зиёди Тоҷикистон ба қисми Аморати Бухоро дохил мешуд ва онро «Бухорои Шарқӣ» меномиданд. Бо вуҷуди ин, пас аз таъсиси протекторати Русия бар аморати Бухоро, дар Тоҷикистон русҳо пайдо шуданд: хизматчиёни ҳарбӣ, ки сарҳади Бухоро ва Афғонистонро муҳофизат мекарданд, инчунин мансабдорон. Дар ибтидои асри 20 дар Бухорои Шарқӣ тақрибан 50 ҳазор русҳо зиндагӣ мекарданд [2]. Инчунин отряди Помир вуҷуд дошт.
Дар соли 1920 Аморати Бухоро аз ҷониби Артиши Сурх забт карда шуд ва ба ҶХШ Бухоро табдил ёфт, ки як қисми он ба зудӣ ба ҳайати ҶАШС Тоҷикистон дохил шуд. Дар ин давра вуруди русҳо ба Тоҷикистон мушоҳида мешавад. Кӯчонидан на ҳамеша ихтиёрӣ буд. Аз моҳи марти соли 1936 деҳқонони Россияи Марказӣ (солҳои 1929-1931 хориҷ карда шуда буданд) ба ҶШС Тоҷикистон барои корҳои меҳнатӣ кӯчонида шуданд (асосан ба водии Вахш)[3]. Дар соли 1945 сарбозони собиқи Артиши Озодии Русия ба шимоли Тоҷикистон (ба шаҳри Чкаловск, ба конҳои уран) фиристода шуданд [4].
Таркиб
[вироиш | вироиши манбаъ]Умуман, тибқи барӯйхатгирии соли 1989, дар ҷумҳурӣ тақрибан 388 ҳазор русҳо зиндагӣ мекарданд (7,6%-и аҳолии ҷумҳурӣ), гарчанде ки муҳоҷирати тадриҷии онҳо аз кишвар хеле пеш аз он оғоз шуда буд. Аҳолии рус дар Тоҷикистони муосир, инчунин чун дар ҶШС Тоҷикистон, таърихан дар шаҳрҳои ҷумҳурӣ ҷамъ омада буданд ва боқӣ мондаанд. Шумораи бештари русҳо (тақрибан 2/3 тамоми русҳои ҷумҳурӣ) дар пойтахти кишвар, шаҳри сермиллат ва космополити Душанбе зиндагӣ мекарданд, ки дар он ҷо дар давраи шӯравӣ қисми зиёди аҳолии дар истеҳсолоти саноатии ҷумҳурӣ коршударо русҳо ташкил медоданд. Ҳамин тавр, мувофиқи барӯйхатгирии соли 1970 аз 376 ҳазор сокини Шӯрои шаҳри Душанбе (аз ҷумла шаҳраки Такоб) русҳо 42%-ро ташкил медиҳанд, тоҷикон – 26%, ӯзбекҳо – 10%, боқимонда (тоторҳо, олмониҳо, украинҳо, яҳудиён, мордвияҳо, кореягиҳо ва дигарон) — тақрибан 21%[5]. Мувофиқи барӯйхатгирии соли 2000, русҳо аллакай танҳо 5,1% (27 ҳазор)- аҳолии пойтахт буданд (540 ҳазор). Дар деҳот ва нуқтаҳои аҳолинишини кишвар амалан ягон аҳолии рус ва дигар аврупоӣ боқӣ намондааст.
Таърихан, ҳузури русҳо, инчунин украинҳо ва белорусҳо, дар шаҳрҳои вилояти Суғд (Ленинобод) буд ва қисман боқӣ мондааст. Мувофиқи барӯйхатгирии соли 1939, славяниҳои шарқӣ дар якҷоягӣ аз 512 ҳазор аҳолии вилояти Ленинобод 43 ҳазор нафарро (8%) ташкил медоданд. Дар замони шӯравӣ, аҳолии Русия ҳам дар худи Хуҷанд (Ленинобод) ва ҳам дар дигар марказҳои саноатии вилояти Ленинобод: Чкаловск, Ғафуров, Табошар, Қайроққум, Шуроб ба таври васеъ муаррифӣ мешуданд. Тибқи барӯйхатгирии соли 2000 дар вилояти Суғд, 24 ҳазор нафар, ё 1,3 нафар % аҳолии вилояти Суғд (собиқ Ленинобод), худро рус номиданд, ки дар он вақт аҳолии вилоят 1,9 миллион нафарро ташкил медод.
Бояд гуфт, ки сабаби асосии тарки Тоҷикистон кардани онҳо вазъи бади иқтисодӣ буд. Дар ҳақиқат, аз рӯи ин нишондиҳанда, кишвар дар ИДМ дар ҷои охирин қарор дорад. Диаспораи русҳо дар кишвар ҳеч фоидае ба худ надошт. Аммо вақтҳои охир ҳузури низомиёни Русия дар Тоҷикистон афзоиш ёфта, шабакаи мактабҳо барои фарзандони низомиёни рус ва аҳолии маҳаллӣ васеъ шуда истодааст[6]. Аммо дар масъалаи нигоҳ доштани қабристонҳои русӣ дар Тоҷикистон, ва бо таҳсилоти баландсифат ба забони русӣ таъмин намудани аҳолӣ мушкилоти шадид боқӣ мондааст. Аҳолии рус дар ҷумҳурӣ маъмулан ба православӣ пайравӣ мекунанд, гарчанде ки шумораи атеистон низ назаррас аст.
Динамикаи аҳолӣ
[вироиш | вироиши манбаъ]| Русҳо дар аҳолии Тоҷикистон, % | 1959, барӯйхатгирӣ | 1970, саршуморӣ | 1979, саршуморӣ | 1989, саршуморӣ | 2000, барӯйхатгирӣ | 2010, барӯйхатгирӣ |
| Шумора, ҳаз. наф. | 262.6 | 344.1 | 395.1 | 388.5 | 68.2 | 34.8 |
| Ҳисса, % | 13.3 | 11.9 | 10.4 | 7.6 | 1.1 | 0.5 |
Зудтарин коҳишёбии шумораи русҳо, украинҳо, тоторҳо ва яҳудиён дар солҳои 90 буд. Сабаби хуруҷи оммавӣ бетартибиҳо дар Душанбе гашт. Дар солҳои 90-ум шумораи русҳо дар кишвар тақрибан 6 маротиба коҳиш ёфт. Суръати камшавӣ дар солҳои 2000-ум коҳиш ёфт: зиёда аз нисфи русҳое, ки соли 2000 дар ҷумҳурӣ зиндагӣ мекарданд, соли 2010 дар он зиндагӣ карданро давом доданд.
Тақсимот
[вироиш | вироиши манбаъ]Мувофиқи барӯйхатгирии соли 1989:
| Воҳидҳои ҳудудии маъмурӣ | Шумораи умумии русҳо | Ҳисса аз ҳамаи аҳолӣ | Аҳолии шаҳр | Ҳисса аз ҳамаи аҳолӣ | Аҳолии деҳот | Ҳисса аз ҳамаи аҳолӣ |
| Шӯрои шаҳри Душанбе | 194 691 | 32.37 % | 194,562 | 32.76 % | 129 | 1.71 % |
| Ноҳияҳои тобеи ҷумҳурӣ | 46715 | 4.20 % | 37801 | 20.95 % | 8 914 | 0.96 % |
| Вилояти Кӯлоб | 8123 | 1.31 % | 5 160 | 3.30 % | 2963 | 0.64 % |
| Вилояти Қӯрғонтеппа | 35,227 | 3.37 % | 29443 | 16.18 % | 5 784 | 0.67 % |
| Вилояти Ленинобод | 100530 | 6.47 % | 97141 | 18.60 % | 3 389 | 0.33 % |
| Вилояти Мухтори Кӯҳистони Бадахшон | 3195 | 1.99 % | 640 [7] | 3.18 % | 2555 | 1.82 % |
| ҶШС Тоҷикистон, ҳамагӣ | 388,481 | 7.63 % | 364,747 | 22.04 % | 23734 | 0.69 % |
Мувофиқи барӯйхатгирии соли 2010:
| Воҳидҳои ҳудудии маъмурӣ | Шумораи умумии русҳо | Ҳисса аз ҳамаи аҳолӣ | Аҳолии шаҳр | Ҳисса аз ҳамаи аҳолӣ | Аҳолии деҳот | Ҳисса аз ҳамаи аҳолӣ |
| ш. Душанбе | 19,061 | 2.63 % | 19,061 | 2.63 % | - | - |
| Вилояти Суғд | 8 890 | 0.40 % | 8389 | 1.51 % | 501 | 0.03 % |
| Вилояти Хатлон | 3960 | 0.15 % | 3,208 | 0.69 % | 752 | 0.03 % |
| Минтақаҳои тобеи ҷумҳурӣ | 2846 | 0.17 % | 1877 | 0.81 % | 969 | 0.07 % |
| Вилояти Мухтори Кӯҳистони Бадахшон | 81 | 0.04 % | 25 [7] | 0.09 % | 56 | 0.03 % |
| Тоҷикистон, ҳамагӣ | 34838 | 0.46 % | 32560 | 1.62 % | 2278 | 0.04 % |
Ҳамчунон нигаред
[вироиш | вироиши манбаъ]Адабиёт
[вироиш | вироиши манбаъ]- Муродов Г.Л., Полоскова Т.В., Затулин К.Ф. ва диг.Дастурномаи ҳамватани рус // Москва: Русский Мир, 2006.2 нашри - саҳ. 130-133
Эзоҳ
[вироиш | вироиши манбаъ]- ↑ Тульский М. Итоги переписи населения Таджикистана 2000 года: национальный, возрастной, половой, семейный и образовательный составы Демоскоп Weekly № 191-192, 21 февраля - 6 марта 2005
- ↑ Николаева Л. Ю. Русские в Восточной Бухаре // Восточный архив. — 2008. — № 17. — С. 34.
- ↑ Николаева Л. Ю. Депортированные народы в Таджикистане // Восточный архив. — 2008. — № 18. — С. 61.
- ↑ Николаева Л. Ю. Депортированные народы в Таджикистане // Восточный архив. — 2008. — № 18. — С. 63—64.
- ↑ Всесоюзная перепись населения 1970 года. Городское и сельское население областей республик СССР (кроме РСФСР) по полу и национальности
- ↑ Все меньше школьников обучаются на русском языке
- ↑ 7.0 7.1 Единственный город в ГБАО — Хорог.
Пайвандҳо
[вироиш | вироиши манбаъ]- Саркорова А. Русҳои Тоҷикистон: дар интизори тағирот BBC, 2007 (рус.)